Gepost op 17 augustus 2020 om 11:564 Commentaren
Gisteren zag ik ze: mooie meiden, jong, fris, samen aan het tutten en ‘frutten’ voor de spiegels van de camping. Muziek kwam uit de iphones, waar ook uitdagende selfies mee gemaakt werden. Poses en blikken naar de spiegel en elkaar.
Het is de leukste periode van je leven: je tienerjaren, je middelbare schooltijd, de introductieweek voor je studie, rond je trouwdag, je vakanties, na je veertigste…. allemaal leuke en gelukkige periodes in je leven.
Tenminste.
Dat wordt je gezegd.
Het moet haast wel leuk zijn, als iedereen het zegt.
Ik was 16 en hielp oma met het verzorgen van de gasten van mijn jarige opa. Opa was jarig in mijn schoolvakantie, dus kon ik mooi helpen. Dat kwam goed uit, want ik verveelde me. In tegenstelling tot andere pubers, die -ogenschijnlijk- wel een boeiend leven hadden. De koffie en taart was op en men was toe aan de tweede borrel. In de jolige stemming werd ik geroemd, nee niet ik, maar mijn leeftijd. Ik hoor het hem nog zo zeggen: ‘Was ik maar weer zestien!’, zei een buurman en met een dramatische uithaal vervolgde hij, ‘de móóiste tijd van je leven!’ Iedereen knikte instemmend en even was het muisstil. Ik glimlachte verlegen en liep naar de keuken.
Ik voelde me in die tijd diep ongelukkig. Maar dat wisten zij niet.
Gisteren zag ik die groep meiden. Ze hadden de leeftijd die ik toen had. Vol bewondering keek ik naar de vrijheid waarin ze zich bewogen, zelfverzekerd zichzelf en elkaar verkennend. Ik voelde een soort van heimwee. Wist ik toen maar wat zij nu weten, bedenk ik me. En ik betrap me op een soort zelfde gedachte als die van de buurman van opa toen. Voelde hij toen hetzelfde als ik nu. Dat verlangen, heimwee hebben? Heimwee gaat lang niet altijd over de werkelijkheid. Vaak gaat heimwee over een verlangen naar iets wat er misschien wel niet is geweest en ook nooit was. Ik kon het gisteren voelen: heimwee naar wat niet was. De mooiste tijd in mijn leven.
Over alles wat leuk, gelukkig en bijzonder zou moeten zijn, zouden we wat minder verwachtingen moeten kweken. Veel meer laten en laten gebeuren. Zien wat er is en hoe het beleefd wordt. Leven wat er is.
Dat zou vast een hoop minder verwachtingen, teleurstellingen en ook zelftwijfel, onzekerheid voorkomen.
En het zou zelfs onverwachts geluk kunnen brengen.
Onverwacht geluk, wat nergens aan hoeft te voldoen.
De ‘was ik maar 16 jaar’ komt uit de mond van iemand van ‘been there – done that!’ De 16-jarige moet die weg nog gaan. Ligt de oplossing in het minder laten ontstaan van verwachtingen bij de jongere óf bij et leren zien van het ‘hier-en-nu’-geluk van de oudere. Beiden weten het niet – en de coach ziet toe … en een vraag ontstaan. 😊
Dag Antoon, wat leuk dat jij reageert (hoe gaat het trouwens!?) en wat een mooie filosofische benadering! Ik moet gelijk denken aan (was het Kierkegaard?) ‘het leven wordt voorwaarts geleefd en achterwaarts begrepen’…. hartelijke groet!
Mooi, ontroerend en herkenbaar Esther! Op het onverwachte geluk dat nergens aan hoeft te voldoen!
Dank je wel Jort, leuk dat je reageert en het herkent! Groeten Esther