Gepost op 21 januari 2013 om 8:11
Knoop je jas dicht, doe een das om, was eerst je handen,
Kam je haren, recht je schouders, denk aan je tanden,
Blijf niet hangen, recht naar huis toe, spreek met twee woorden,
Stel je netjes voor, eet zoals het hoort en zeg u {u u u…}
Net als Henny werd ik als kind, en eigenlijk nu nog steeds, dwars van ‘moeten’. Herken je het? Of merk je het in het leven met je kinderen? Met jou is ook vast ‘geen land te bezeilen’ als je tijdens je ochtendritueel in de gebiedende wijs wordt aangemoedigd tot actie. Ach, we kennen het allemaal! Bij veel ouderlijk ‘gepush’ gooien kinderen en volwassenen de kont tegen de krib. Hoe meer we ‘pushen’, hoe dieper de hakken in het zand.
Op het moment dat ik dit verhaaltje schrijf is het bijna weekend. Ik heb een fijne werkweek achter me. In een workshop intervisie coaching en verschillende individuele gesprekken heb ik mensen mogen verleiden. Dát vind ik een van de belangrijkste taken in mijn werk: mensen verleiden tot verlangen. Ik merk dat we met elkaar veel moeten. Het vraagt moed om los te laten, je open te stellen en je te laten verleiden tot verlangen. Ik zie dat mensen antwoorden krijgen wanneer ze zich openstellen, rust pakken en de onzekerheid aangaan die vrijheid met zich mee brengt.
In deze afgelopen week waarin ik met anderen vrijheden heb verkend, zat er in mijn hoofd een stem: ik ken haar, zij is mijn ‘pusher’. Zij herinnert mij aan mijn ‘things to do’. Ik had door de hoeveelheid werk nog geen tijd gevonden voor een nieuwe blog. En door alles wat mijn aandacht trok, en door alles wat ik moest, had ik ook nog geen idee waar het deze keer over zou gaan. Ik ben geen schrijver, heb geen kennis of ervaring, ik schud een zinvol verhaaltje dus niet zomaar uit mijn mouw. Als ik inspiratie heb, vind ik het erg leuk om te schrijven. Maar nu moest het en had ik, natuurlijk, zou ik haast zeggen, geen inspiratie. Ik werd er vervelend van, de ‘pusher’ in mij bleef aangeven dat het tijd werd en dat de inhoud van het verhaal hout moest snijden… zucht, wat lastig zo’n ‘moeter’ in je hoofd!
Maar nee! Vandaag ben ik blij met haar, ik ben mijn ‘pusher’ dankbaar. Want zij zorgde ervoor, zij inspireerde me en jij leest nu mijn nieuwe verhaaltje! Ik hoop dat het hout snijdt?
Terug naar Henny en zijn muziekvrienden. Heerlijke herinneringen krijg ik als ik terug denk aan die tijd, waarin ik jong was en veel minder ‘moest’. Wat ik hier en nu echt leuk vind is de naam van de band. In die naam vind je geen ‘moeter’, geen strenge ‘pusher’ maar een vriendelijke verleider:
‘Doe maar’…. Lekker hoor!
Wat ga jij doen deze week?
