Gepost op 3 november 2019 om 23:00Nog geen commentaar
Het dorp waar ik woon krijgt een herstructurering van de binnenstad. Dat betekent veel opbrekingen en tijdelijke omleidingen. Ik slalom met mijn fiets dwars door het centrum van de stad. In het onrustige beeld en alle activiteiten tussen gele verkeersborden en roodwitte richtingaanwijzers zie ik ineens een moeder stil op haar hurken zitten. Haar armen liefdevol om haar kleuter geslagen. Het kind is duidelijk opgewonden. Het mondje staat verwonderd met een grote ‘ohhhh!’ open en de ogen zijn blij en wijdgesperd. Scherp kijkend om niks te missen en alles in zich op te nemen. Vlak voor dit duo is een – naar verhouding megagrote – graafmachine aan het werk. Moeder en kind kijken gefocused naar de bewegingen van de wonderlijke machine met reusachtige wielen.
Het beeld voltrekt zich vertraagt voor mij, alsof het een film is die langzaam wordt afgespeeld. Het kind balt de knuistjes enthousiast voor zich in de lucht. En er ontsnapt een ‘jaaaaa!’ uit het keeltje. Ik word vrolijk van de scene. Breed glimlachend knipoog ik naar de moeder. Ze lacht nog net even terug.
Terwijl ik – weer in een normaal tempo- verder fiets, treft de gelijkenis mij: dit maakt mij ook zo blij in mijn werk! Deze mooie momenten maar dan met volwassen mensen. Mensen die ongeremd gefascineerd zijn en blij worden van dát wat zij mooi, waardevol, belangrijk of fijn vinden. Het innerlijk kind in hen dat alle ruimte krijgt. Soms is het samen wat graven, maar als het gevonden wordt:
ontroerend mooi!
(foto via Pinterest, auteur Naoemova Galina 2018)
Reageer!