Gepost op 24 mei 2012 om 14:39
Het is voorjaar. De zon schijnt en het is lekker warm. In de straat fietst een moeder met twee blonde meisjes, elk op een eigen fietsje. Ik schat de meisjes op zo’n vier en zes jaar oud. Terwijl ik van de aanblik geniet en de vergelijking trek met een kloek met kuikens, roept het oudste meisje: “Hé, ik ken jou!”
“Mij?” vraag ik verbaasd terwijl ik naar mezelf wijs. “Ken je mij?”. Resoluut gooit ze haar kleine stuur om en komt mijn kant uit. Het kost haar moeite om overeind te blijven. “Jahaa,” knikt ze met grote stelligheid, “Ik ken jou van school”. Als ik geen blijk van herkenning geef voegt ze er met een lichte ondertoon van verontwaardiging aan toe “Van de Esreinschool”. Het kwartje valt bij mij. “Ja, dat klopt! Wat goed dat jij je dat herinnert.” Tevreden draait ze haar stuur weer om en met een houding van “Zie je wel. Ik wist het wel” fietst ze snel weer achter haar moeder aan.
Dan herinner ik mij mijn bezoek aan de Esreinschool van enkele dagen geleden. Samen met de fotograaf Ton Constandse bracht ik een bezoekje aan haar klas. We maakten foto’s van haar juf Petra. Voor mijn nieuwe website wilde ik een serie foto’s van mensen met passie voor hun werk. Ik zocht in mijn eigen netwerk naar mensen met uiteenlopende beroepen en zo hebben twintig mensen met verschillende beroepen geposeerd. We waren o.a. bij een stationsopzichter, kok, brandweerman en pedicure. Bij juf Petra op de Esreinschool zijn we een uurtje in de klas geweest. Ton fotografeerde en ik trad op als zijn assistente.
Onwillekeurig moest ik in die klas terugdenken aan mijn eigen lagere school. Beelden uit mijn jeugd doemden op. Onze klas telde achttien leerlingen. Het klaslokaal rook muf. Er heerste discipline en het was er akelig stil. Onderling mocht er niet gepraat worden. We zaten rechtop terwijl onze juf met een krijtje in sierlijke letters woorden op een donker schoolbord schreef. Hoe anders ging het er die ochtend in de klas van juf Petra aan toe. Tijdens onze fotosessie werkte ze samen met een klassenassistente met twee groepen kinderen van verschillende niveaus. Terwijl de ene groep zich bezig hield met rekenen, was de andere groep bezig met taal. Het schoolbord van vroeger had plaats gemaakt voor een groot beeldscherm, een digitaal schoolbord. Achter in de klas werkte een groepje kinderen zelfstandig achter een pc. Een ander groepje vroeg of ze op de gang mochten werken. Wat een dynamiek!
Terwijl Ton foto’s maakte vond ik stilletjes een plekje en proefde de sfeer. Ik genoot van juf Petra. Wat een energie en enthousiasme, maar ook een voortdurende alertheid voor wat er om haar heen gebeurde. Het was prachtig om te zien hoe ze de kinderen stimuleerde. Het digitale schoolbord vertoonde twee lettergrepige woorden. Om beurten lazen de kinderen de woorden hardop. Niet stijf en rechtop in hun stoeltje. Juf Petra liet ze kiezen. “Zeg maar hoe je ze wilt voorlezen. Zittend of staand op je stoel? Of wil je op de tafel? Natuurlijk wilden ze allemaal op de tafel staan. Wat een leuk gezicht.
Dat de combinatie van leren en bewegen plezier geeft en positief werkt in de ontwikkeling van kinderen (en volwassenen), wist ik. Die kennis wordt in de literatuur ondersteund door wetenschappelijk onderzoek, maar ik heb dit ook zelf aan den lijve ondervonden op mijn middelbare school. Meneer van den Berg, mijn leraar Frans, gaf jarenlang les op de Antillen. Hij heeft een onuitwisbare indruk op me gemaakt, toen we als veertienjarigen bij hem in de les swingend en handenklappend in een kring Franse werkwoorden gingen vervoegen. Bewegend in een Antilliaans dansritme ‘zongen’ we: “Je suis, tu es, Il est…. Ik ken ze nog. Evenals destijds bij meneer van den Berg was het die ochtend in de klas van Juf Petra een vrolijke boel. Beiden zijn leerkrachten met een passie voor het onderwijs.
Dat op die manier de leerstof gemakkelijker opgenomen wordt, staat voor mij als een paal boven water. Boven op hun tafeltje staand lazen de leerlingen van juf Petra enthousiast de woorden die op het bord verschenen. Leren kan een feest zijn. Werken met passie ook.
Deze gedachten en herinneringen werden opgeroepen door het spontane “Ik ken jou” van het meisje. De moeder en de beide meisjes zijn allang uit het zicht. Hoe zal zij later terug kijken op haar schooltijd? Ik ben benieuwd wat voor werk ze later zal gaan doen, ik hoop dat ook zij haar passie zal vinden.
