Gepost op 1 februari 2014 om 0:50
Vorige week had ik weer zo’n moment. Zo’n moment waarop je denkt: ‘Hé, stop eens, dit heb ik al eerder mee gemaakt! Ik ken dit moment al!’ Ken je dat ook? Ik vind het zo’n wonderlijke gewaarwording. Het gevoel dat alles even stil staat en je ineens beseft dat je iets meemaakt, wat je al hebt meegemaakt.
Voor de duidelijkheid, ik ben geen helderziende en heb geen bijzondere gave. Nee, dáár wil ik met dit verhaal niet naar toe. Wat ik wil is met jullie het TiTa Tovenaar moment delen. Of eigenlijk het Tika moment. Ken je TiTa Tovenaar niet? Het is een kinderprogramma uit de jaren zeventig. Ik vond het in mijn tijd verrukkelijke TV. Er was een papa die kan toveren, hij heette TiTa Tovenaar. En die tovenaar had een dochter, Tika. Zij beheerste het tovervak nog niet zo goed. Als ze het wel eens probeerde liep alles in het honderd. Het werd een enorme chaos en een hoop gedoe. Ze moest dus nog veel leren van haar vader. Ik identificeerde mijzelf als klein meisje gemakkelijk met Tika in de spannende verhalen. Bij mij liep ook wel eens alles in het honderd. Maar jongens! Wat Tika wél kón! Geweldig! Als een situatie er om vroeg, klapte zij in haar handen en riep: En alles staat stil! En dan stond alles stil. Tot ze weer in haar handen klapte, dan ging het leven weer verder. Gewoon, simpel en heel handig!
Die momenten waarop ik dan nu voel dat alles even stil lijkt te staan, noem ik stiekem ‘mijn Tika moment’. Afgelopen week had ik tijdens de lunch onverwacht weer zo’n moment. Ik eet een broodje samen met andere trainers. We bespreken de ochtend en verdelen de taken en rollen voor de middag. Dan vertellen we elkaar in een geanimeerd gesprek hoe druk we zijn met ons werk en wat ons in ons leven bezig houdt. Eén van de trainers, René, vertelt over een thema dat hem fascineert. En dan: Pats! In luttele seconden heb ik het, het Tika moment. Alles staat stil en ik voel weer: Dit gesprek hebben we al gevoerd! Ik ken alles al, hoe we zitten, wie wat zegt, hoe de zon door de ramen schijnt, alles! Ik sta stil bij wat ik voel en merk dat ik niet meer écht luister naar wat René zegt. Ik schaam me gelijk en vraag me af of hij mijn afwezigheid heeft gevoeld. Maar ik hoor hem rustig verder vertellen over het onderwerp wat mij ook zo fascineert: hoe overleven mensen met een introverte voorkeurstijl in een zeer extraverte wereld?
Ik merk al jaren dat extravert gedrag overgewaardeerd wordt in de arbeidsmarkt en introverte werknemers niet erkend worden in hun waarde. Dat irriteert me. Het maakt me ook boos omdat ik vind dat het niet klopt! Het is niet goed! Al die aannames en vooroordelen over mensen met een sterke neiging tot introvert gedrag, ze maken dat we een hele hoop missen. Ik voel daarin een opdracht: Alle mensen die selectiegesprekken voeren, alle leidinggevenden die in gesprek zijn met hun teams, alle extraverten, ik zou iedereen wel willen verleiden om aandacht te besteden aan dit onderwerp. Ik zou ze willen vragen om eens stil te staan bij de consequenties. Want ik geloof dat we sterk uit balans zijn door het overwaarderen van extravert gedrag. Het wordt tijd, zeker in deze tijd!
Ons gesprek zet zich voort terwijl we van de lunchtafel naar de gang lopen. Ik zou er nog wel langer met hem over willen spreken. Maar de tijd dringt. ‘Kijk’ hij stopt bij een tafel en wijst naar een boek, ‘dit is het boek, heel inspirerend!’ Ik pak het boek en lees de titel: ‘Stil’ en ik denk terug aan mijn Tika moment. Ik behoor tot de extraverten. Verschillende testen hebben het bewezen en ik herken mijn extraverte voorkeurstijl in mijn gedrag en communiceren. Ik grijns in mezelf en constateer: Tika zet me dus soms gewoon even stil. Ze kan dus toch toveren, heerlijk is dat.
TiTa Tovenaar
Introvert en Extravert http://nl.wikipedia.org/wiki/Introvert_en_extravert
Het boek: Stil, ‘de kracht van introvert zijn in een wereld die niet ophoudt met kletsen’ Susan Caine
