Gepost op 16 december 2013 om 21:58
Ik zat in een kring met 14 werknemers. Zij werken voor gasten. Gastvrijheid is hun vak en dat verstaan ze goed. Dat weet ik omdat ik, buiten de trainingen die ik geef binnen het bedrijf waar zij voor werken, erváár dat ik gast ben. ‘Ik word door jullie gezien!’, vertelde ik ze, ‘jullie kijken niet alleen naar mij, maar zien me ook!’ En dat is wel zo prettig. Niet alleen aangekeken worden, maar ook gezien worden. Zij begrijpen wat ik prettig vind en wat ik als trainer nodig heb. En daar heeft een goede verstaander niet zoveel woorden voor nodig. Heerlijk is dat! ‘Wat is het verschil eigenlijk precies tussen ‘kijken’ en ‘zien’ ?’, vroeg Paul.
Die vraag van Paul bracht me op het idee om een experiment te doen. Ik stelde voor om elkaar aan te kijken en daarna een moment te nemen om te ontdekken of er een verschil is, als je probeert om ook te zien. De groep zag het experiment wel zitten en ging aan de slag. Het was verschrikkelijk spannend en eigenlijk ook wel een beetje gek, kreeg ik terug van de deelnemers. Maar ondanks het gegiechel en de weerstand die deze ‘oefening’ opriep, was iedereen het er toch wel over eens: zien is meer dan alleen kijken. Kijken is vluchtig, je vangt een beeld met je ogen, maar hebt niet echt contact. Wanneer je iemand ziet, wordt je gewaar, je erkent de ander, herkent en geeft waarde aan wat je ziet. Zien is een prachtige vorm van ontmoeten. En ontmoeten is prettig in een gastvrij contact.
Dagen later en in alle drukte van mijn werk en bezigheden, merk ik dat het thema mij niet los laat. De vraag van Paul blijft in mijn hoofd ‘zingen’ . Wij kijken naar elkaar. We kijken naar de gebeurtenissen om ons heen. Maar zien we de betekenissen wel? Ik ben er nog niet helemaal uit, maar ik geloof dat als we betekenis gaan zien, dan volgt volgens mij bewustzijn, vrijheid en verantwoordelijkheid. En ontmoeting! En dát lijkt me voor veel dingen goed. Niet alleen voor gastvrijheid. Dus laten we zien!
