Gepost op 1 juni 2014 om 11:47
Ik voer de hele dag gesprekken met mijzelf. Jij ook! Je stuurt jezelf, zet jezelf in beweging, moppert op jezelf en geeft jezelf adviezen. Zo heb je dagelijks heel wat te vertellen aan jezelf.
Op Pinterest las ik de grappige zin: ‘of course I talk to myself! Sometimes I need an expert advice!’ En zo is het. We roepen met grote regelmaat naar ons zelf, maar ook naar anderen: ‘Je moet wel goed naar jezelf luisteren’. Bezorgd als we zijn. Maar misschien overbodig? Alsof we het zouden kunnen: niet luisteren naar jezelf! Ik niet! 
Maar soms krijg ik meerdere adviezen tegelijk van mezelf. Ik weet dan niet meer welk advies ik op moet volgen.
Een voorbeeld. Tijdens een bijeenkomst zegt de spreker aan het eind van zijn verhaal: ‘zijn er nog vragen?’ Er is een vrouw opgestaan. Ik hoor het al aan haar toon: zij heeft geen vraag. Ze wil wat vertellen. Ze doet het verhaal van de spreker dunnetjes over en ze laat horen dat ze veel weet en slim is. Haar vertellingen duren te lang en er komt maar geen vraag. Ik erger me. Ik denk de zaal te horen zuchten en het lijkt alsof de spreker niet goed raad weet met de situatie. Er ontstaat een gesprek tussen hem en deze mevrouw in de zaal. Totaal oninteressant voor de rest, vind ik. Het duurt te lang, de gespreksleider knikt vriendelijk, maar grijpt niet in. De spreker lijkt onrustig. Ik kijk om me heen en meen mijn irritatie te herkennen in het publiek. Mensen beginnen te mompelen en te fluisteren. En ik? Ik hoor me in mijzelf snel en afwisselend de volgende zinnen en adviezen geven:
‘ Esther! Roep even: en wat is uw vraag?’
‘ Wacht! Niet oordelen, haar vraag komt zo!’
‘ Doe wat Esther! Red de spreker, maak het interessant!’
‘ Die spreker hoeft niet gered te worden!’
‘ Steek je vinger op en stel een zinvolle vraag!’
‘ Ik heb geen vraag, wie ben ik om in te breken?’
‘ Ik had net wel een serieuze vraag, maar die ben ik nu vergeten!’
‘ Jij wilt zelf indruk maken met je vraag dus houd je stil’
‘ Toch wil ik mijn antwoord. Ik vraag het na afloop wel, niet nu!’
‘ Waarom blijf je nog zitten? Loop weg!’
En terwijl ik naar het gesprek in mijn hoofd luister, bedankt de gespreksleider de spreker en staan de mensen om mij heen op. Ik zucht. Wanneer stoppen mensen nou eens met vertellen als er vragen gesteld mogen worden? Ik zie drommen mensen om de spreker. Ik besluit mijn vraag, net als altijd, op internet op te zoeken. Als iedereen wat wil vertellen of vragen wordt het te druk voor die man. En te lang wachten voor mij!
Aanstaande woensdag mag ik weer een spreekbeurt geven over Voice Dialogue. De psychologie en methode die ervan uit gaat dat wij mensen niet uit één deel bestaan, maar dat we meerdere kanten in ons hebben. En dat die kanten allemaal wat anders willen en soms tegelijk beginnen te vertellen. Als dat gebeurt wordt het lastig en onoverzichtelijk. Zo’n chaotische vergadering in je hoofd waarbij de gespreksleider de boel niet onder controle heeft. Dan wordt het tijd om eens rustig naar jezelf te luisteren en te onderzoeken naar wat jij wilt. Dat en meer mag ik vertellen aan Twentse Top Talenten. Dat ‘Top’ maakt het wel spannend, maar ik heb er zin in! En ik denk dat ik tot slot zélf maar een vraag stel: ‘wie wil er nog iets vertellen?’
