Gepost op 23 januari 2016 om 16:18Nog geen commentaar
Voeding
De afgelopen dagen volgde ik een training in het zuiden van het land. Ik verbleef in een conferentieoord met veel internationale gasten. Zo ontmoette ik tijdens het diner op de eerste avond Wendy, “uit California, the United States”. Een bijzondere dame met een prachtig levensverhaal. Wendy sprak veel. Over haar drukke leven, de vele studies, haar reizen, werk, ontdekkingen en alles wat haar zo verwonderde en fascineerde. Wendy bewoog levendig bij haar vertellingen en had het hoogste woord aan onze tafel. Energiek en levenslustig. Ik genoot van haar verhaal en haar accent. Ik zag dat de andere tafelgenoten wel een beetje moe werden van haar rappe preken. Zij hadden, net als Wendy, een lange reis achter de rug (ze kwamen uit Spanje, Portugal, Italië en Ierland). Voorover gebogen over hun bord en af en toe beleefd instemmend hummend, lieten zij de spraakwaterval van Wendy over zich heen komen. We besloten vroeg naar onze kamer te gaan. Immers, er kwamen intensieve dagen aan waar we graag fris en uitgerust in wilden stappen.
De volgende morgen kwam ik de ontbijtzaal binnen. Daar zat Wendy, helemaal in haar eentje. In een soort meditatie verzonken. Voor het grote raam dat uitkeek op een prachtig glooiend landschap. Het had buiten stevig gevroren. De witte rijp gaf het plaatje een sprookjesachtige sfeer. Daar zat ze. Met haar rug naar de zaal, voeten op de verwarming, handen in haar schoot en haar ogen gesloten: Wendy. Ik glimlachte en zocht heel stilletjes, elk geluid vermijdend, een plekje helemaal aan de andere kant van de zaal. Ik ging met de rug naar de zaal zitten en genoot van de stilte en mijn uitzicht. Eventjes met mezelf, vlak voor de opleiding ‘professioneel begeleiden bij burn-out’ zou beginnen. Even nog stil.
Heerlijk.
Reageer!