Gepost op 8 mei 2016 om 16:15Nog geen commentaar
I can’t keep running after yesterday
Telefoneren doen we zonder draad, betalen doen we zonder geld, schrijven zonder pen en tradities worden ter discussie gesteld. De wereld om ons heen verandert. En wij veranderen. Continu. Bij herhaling hebben wij te maken met het feit dat niets blijft zoals het is. Wanneer vernieuwing zich aankondigt lijkt er eerst een periode van chaos nodig te zijn. En in die chaos ervaren we pijn en verdriet. Gevoelens die horen bij afscheid nemen, rouwen om het verlies van wat eens was en er niet meer is. Én gevoelens die horen bij invulling geven aan dat wat nieuw geboren wordt in verandering. Nee, niet dat wat geboren wórdt, we bereiden ons voor op dat wat er al ís. Want zodra je de verandering voelt, de pijn ervaart, is in potentie het nieuwe er al.
Weerstand en weerzin zijn reacties op veranderingen en de bijbehorende chaos. Verzet heeft absoluut zin, maar het stopt de veranderingen niet. Het maakt het gevoel van chaos sterker.
Vanmiddag loop ik weer in een wandelcoaching in het Twickelse bos. Het bos waar ik zo verschrikkelijk van houd. Waar ik me thuis voel en waar ik een groot deel van mijn werktijd ben.
Een voorbijganger vertelde mij, een aantal dagen geleden, dat iemand bedacht heeft dat het in dit bos weer nét als vroeger moet worden. Ooit was het bos een park. En dat moet het dus weer worden, een park. Daarom worden er nu afschuwelijk veel mooie oude eiken, beuken en berken gekapt. Ze waren prachtig. Maar ze werden omgehakt om ruimte te maken, om het bos weer park te laten worden.
De kaalslag veroorzaakt een immense chaos in het Twickelse bos. Dat doet mij pijn. In gedachten hoor ik mijn vader verontwaardigd mopperen en zich beklagen over de stommiteit van menselijke keuzes. Ik voel me vooral verdrietig als ik er ben, in mijn kale, gesloopte bos. Boos ook. Ik heb er zelfs al over gedacht om een ander bos op te zoeken. Maar dat kan ik eigenlijk niet over mijn hart verkrijgen. Best onhandig ook, een ander bos betekent verder reizen en meer gedoe. Dus ben ik verontwaardigd over het kapgedrag in het bos van Twickel. ‘Terug naar het park van vroeger, tssss’, denk ik nijdig, ‘vroeger komt nooit terug!’
Toch kan ik de verandering niet tegen gaan. Hoe boos of verdrietig ik ook ben. Het is wat het is. Ik kan alleen maar volgen, voelen wat ik mis en kijken wat er ontstaat. Kijken, ervaren wat er is en me er naar verhouden. Alles verandert. Continu.
All we ever do is say goodbye
Oh, all we ever do is say goodbye
And all we ever do is say goodbye
(tekst: John Mayer)
Reageer!