Gepost op 28 juni 2015 om 17:27Nog geen commentaar
Hans kijkt vanuit zijn stoel, achter in de tuin, naar het nieuwe huis. Binnen is het een chaos van meubels, dozen en andere troep die met de verhuizing is meegekomen. Er wordt hard gelachen en gejoeld. Paul en Frans zullen wel weer een grap uithalen. Zij zijn al aan het bier. Fijn dat er zoveel hulp van familie en vrienden is, zeker nu, voor Annelies. Wat vliegt de tijd, ze is alweer acht maanden zwanger.
Het was echt jammer, het ging niet meer. Met zijn allen blijven wonen in het oude huis. Zonde, hij woonde er graag. Het was een fijne buurt met buren die vrienden waren geworden. Hij glimlacht in gedachten. De beide jongens zijn er geboren. Toen hij en Annelies er veertien jaar geleden introkken moest hij verschrikkelijk wennen. Opgroeien op een boerderij met overal ruimte en dan ineens in een rijtjes huis in een woonwijk. Zonder weilanden. Dat was eerst niet makkelijk. Hans kijkt naar het gras. Ik ben geen maaier, maar voor de kinderen is het heerlijk. Straks ben ik vader van drie, hoe zou dat zijn? Hij en Annelies zijn nu een beetje gewend aan het idee, maar het was een schok toen ze ontdekten dat Annelies zwanger was. Hij zucht. Er verandert veel.
Hij tuurt naar de stenen van dit nieuwe huis. Ze zien er licht en schoon uit, heel anders dan de roodbruine van hun oude huis. Nu hij hier zo zit krijgt hij het weer. Hetzelfde als toen ze een uur geleden de deur voor het laatst achter zich dicht trokken. Het was thuis. Hans voelt spijt. Man, man, wat had hij veel energie gestoken in de verbouwingen. Hij ziet de verschillende projecten weer voor zich. Samen met Gerard had hij de enorme klussen aangepakt. Muren doorgebroken, nieuwe elektriciteitsleidingen aangelegd, dubbele beglazing, spouwmuurisolatie, de twee dakkapellen en de schoorsteen vernieuwd voor de prachtige houtkachel. Die moesten ze ook achterlaten. Dit huis heeft geen mogelijkheid voor rookkanalen. Dit huis is af. Het is een nieuwbouwwoning, met vier slaapkamers en een riante zolder. Niets te klussen, dat is voor Hans wennen. Hij houdt misschien wel tijd over. Daar moest hij maar eens wat op verzinnen. Hij staat op om naar binnen te lopen. Onwillekeurig recht hij zijn rug en gromt in zichzelf: “whatever, ik ga er ons thuis van maken, van dit nieuwe huis”.
Usually change is hard at first,
Messy in the middle,
And gorgeous at the end.
Reageer!